Nie patrzmy na Papieża tylko naszyni, polskimi oczami! Ten film zrobili Amerykanie.
Na film do kina wybrałem się (w bardzo zróźnocowanym gronie znajomych) podczas wypadu na kilkudniową imprezę do Wrocławia - 2 kwietnia 2006 r. W pierwszą rocznicę śmieri Jana Pawła. Po projekcji byłem nastowiany krytycznie. Jeden rok to było to za mało by pogodzić się z tak "ułatwionym" (choć trzeba prznać pełnym uznania) podejściem do postaci Wojtyły jaki zaproponowali Jankesi.
Ponieważ jednak z czasem miałem coraz więcej okazji by rozmawiać z Polakami (i nie tylko) o tym jak zapamiętali Papieża to w zdumieniu doszedłem do wniosku, że film ten mimo wszystko jest dobrą bografią "w pigułce" JP2. Nikomu nie zaszkodzi go raz na jakiś czas obejrzeć. Dla jednych będzie inspiracją, dla innych (znających dorobek Wojtyły)jakąś formą przypomnienia.
Najbardziej co mnie uderzyło w tym filmie to dokładność scen! Czasem musiałem przecierać oczy: Czy na ekranie jest J. Voight czy sam Jan Paweł? Momenty, które wszyscy zapamiętaliśmy, jak wizyta w więzieniu u Ali Agcy, ostanie (nieme) błogłosławieństwo, czy Dni Młodzieży w Denver są idealnie nie tylko odtworzone, ale też wkomponowane. Za drugim razem wydało mi się to jeszcze bardziej uderzające, za tzecim jeszcze bardziej, itd, itd...
Jeżeli ktoś chce rzucać gromy na ten film, a zwłaszcza oskarżać go o uproszczenia, nudę, banalność, i in. to niechaj poświęci (a raczej straci) 90 min. na inny amerykański film o Papieżu pt.: "Jan Paweł II: Nie lękajcie się" i przekona się co to znaczy: uproszczenie, nuda, banał! Obecnie na filmwebie film z Jonem Voightem ma 6,76 pkt. oceny a wspomniana przed chwilą szmira 5,81. Teraz już wiem, że nie cały punkt w ocenie na naszym portalu to przepaść ;)